កម្មករ រោងចក្រ ទាំង អស់ រួម ទាំង អ្នក ដែល ធ្វើ ការ នៅ រោងចក្រ និង ក្រៅ ឃុំ គួរ តែ មាន កិច្ច ព្រមព្រៀង ការងារ ដែល សរសេរ នៅ ក្នុង ប្រទេស បាហាសា ឥណ្ឌូ នេ ស៊ី និង ចុះ ហត្ថលេខា ទាំង កម្មករ។
កិច្ច ព្រម ព្រៀង ការងារ ត្រូវ តែ បញ្ជាក់ ពី លក្ខខណ្ឌ និង លក្ខខណ្ឌ ការងារ រួម មាន៖
ការ ផ្តល់ អោយ នៅ ក្នុង កិច្ច ព្រម ព្រៀង ការងារ ត្រូវ តែ មាន ភាព ល្អ យ៉ាង ហោច ណាស់ ចំពោះ កម្ម ករ ដូច ច្បាប់ និង បទ ប្បញ្ញត្តិ ការងារ បទ ប្បញ្ញត្តិ របស់ ក្រុម ហ៊ុន ឬ កិច្ច ព្រម ព្រៀង កិច្ច ព្រម ព្រៀង រួម ។
កិច្ច ព្រម ព្រៀង ការងារ តាម មាត់ស្បូន ត្រូវ បាន អនុញ្ញាត ឲ្យ ធ្វើ ការ ជា អចិន្ត្រៃយ៍ ប៉ុន្តែ និយោជក ត្រូវ រៀបចំ លិខិត ណាត់ ជួប កម្មករ ដែល រួម មាន៖
លិខិតបទដ្ឋានគតិយុត្ត:
MANPOWER ACT NO. 13 OF 2003, ARTS. 22, 54, 56-58, 60, 63-66 [UU KETENAGAKERJAAN NO. 13 TAHUN 2003, PASAL 22, 54, 56-58, 60, 63-66] ។
សហគ្រាសដែលមានកម្មករ ១០នាក់ ឬច្រើនជាងនេះ ត្រូវបង្កើតបទប្បញ្ញត្តិរបស់ក្រុមហ៊ុន ដែលមានឥទ្ធិពលបន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានអនុម័តដោយ៖
បទ ប្បញ្ញត្តិ របស់ ក្រុម ហ៊ុន គួរ តែ ត្រូវ បាន បង្កើត ឡើង ក្នុង ការ ពិគ្រោះ យោបល់ ជាមួយ តំណាង កម្ម ករ ហើយ គួរ បញ្ជាក់ ពី សិទ្ធិ និង កាតព្វកិច្ច របស់ និយោជក និង កម្ម ករ លក្ខខណ្ឌ ការងារ ការ ផ្តល់ វិន័យ និង ច្បាប់ នៃ ការ ប្រព្រឹត្ត និង រយៈ ពេល នៃ សុពលភាព របស់ ពួក គេ ។
បទ ប្បញ្ញត្តិ របស់ ក្រុម ហ៊ុន មិន អាច មាន ជម្លោះ ជាមួយ ឬ ផ្តល់ ការ ការពារ តិច ជាង ច្បាប់ និង បទ ប្បញ្ញត្តិ ដែល មាន ជា មុន នោះ ទេ ។
ក្រុម ហ៊ុន មិន ត្រូវ បាន តម្រូវ ឲ្យ មាន បទ ប្បញ្ញត្តិ ខាង ក្នុង ទេ ប្រសិន បើ មាន កិច្ច ព្រម ព្រៀង កិច្ច ព្រម ព្រៀង រួម រួច ទៅ ហើយ ។
លិខិតបទដ្ឋានគតិយុត្ត:
MANPOWER ACT NO. 13 OF 2003, ARTS. 108-115 [UU KETENAGAKERJAAN NO. 13 TAHUN 2003, PASAL 108-115];
MOMT REGULATION NO. PER.16/MEN/XI/2011, ARTS. 2-11 [PERATURAN MENAKERTRANS NO. PER.16/MEN/XI/2011, PASAL 2-11]។