មនុស្សគ្រប់រូបមានសិទ្ធិស្មើគ្នានិងការព្យាបាលស្មើភាពការងារដោយគ្មានការរើសអើង។ កម្មករ ដែល មាន ការងារ ធ្វើ ក៏ ដូច ជា អ្នក ស្នើ ការងារ មិន ត្រូវ ទទួល រង ការ រើសអើង នោះ ទេ។
ការរើសអើងរួមមាន ភាពខុសប្លែកគ្នាដោយផ្អែកលើពូជសាសន៍ ពូជសាសន៍ ពណ៌សម្បុរ ផ្លូវភេទ ចំណង់ចំណូលចិត្តផ្លូវភេទ សាសនា តម្រង់ទិសនយោបាយ ពិការភាព ឬ ឋានន្តរស្នងជំងឺ ហ៊ីវ/អេដស៍ ដែលនាំឲ្យមានការព្យាបាលជំងឺមិន ស្មើភាព។
ការ រើសអើង អាច ជា ការ ផ្ទាល់ ឬ ដោយ ប្រយោល ។ វា មិន ចាំបាច់ មាន ចេតនា នោះ ទេ ។ ការ រើសអើង ដោយ ប្រយោល សំដៅ ទៅ លើ ការ អនុវត្ត ដែល ហាក់ ដូច ជា អព្យាក្រឹត ប៉ុន្តែ បណ្តាល ឲ្យ មាន ការ ប្រព្រឹត្ត មិន ស្មើ ភាព ចំពោះ មនុស្ស ដែល មាន លក្ខណៈ ជាក់លាក់ ។
ការ បៀតបៀន ត្រូវ បាន ចាត់ ទុក ថា ជា ការ រើសអើង នៅ ពេល ដែល វា ផ្អែក លើ មូល ហេតុ រើសអើង ។
ឥណ្ឌូនេស៊ី បាន ផ្តល់ សច្ចាប័ន លើ អនុ សញ្ញា ILO ចម្បង ទាំង ពីរ ដែល លើក ឡើង អំពី ការ រើសអើង ក្នុង ការ គោរព ការងារ និង ការ កាន់ កាប់ ៖ អនុ សញ្ញា ប្រាក់ កំរៃ ស្មើ គ្នា លេខ ១០០ នៃ ឆ្នាំ ១៩៥១ (គ.ស ១០០) និង ការ រើសអើង (Employment and Occupation) អនុ សញ្ញា លេខ ១១១ នៃ ឆ្នាំ ១៩៥៨ (C111) ។
ឧទាហរណ៍៖ ក្នុង ដំណើរ ការ ជ្រើស រើស អ្នក គ្រប់ គ្រង មិន គួរ សួរ ព័ត៌មាន លម្អិត ផ្ទាល់ ខ្លួន ដែល មិន ពាក់ ព័ន្ធ អំពី កម្ម ករ ដែល អាច ធ្វើ ទៅ បាន ដូច ជា កន្លែង ដែល ពួក គេ ឬ គ្រួសារ របស់ ពួក គេ មក ពី សាសនា របស់ ពួក គេ មិន ថា ពួក គេ បាន រៀប ការ ស្ថាន ភាព មាន ផ្ទៃ ពោះ ឬ ថា តើ ពួក គេ មាន កូន ឬ អត់ ។ ទោះបី ជា ព័ត៌មាន នេះ ត្រូវ បាន ប្រើ សម្រាប់ តែ ការ សន្ទនា ស្រាល ប៉ុណ្ណោះ ហើយ វា មិន មាន បំណង ប្រើ ដើម្បី រើសអើង មនុស្ស ដែល មាន លក្ខណៈ ជាក់លាក់ នោះ ទេ វា អាច ផ្តល់ ឲ្យ កម្ម ករ ដែល អាច មាន ចំណាប់ អារម្មណ៍ នោះ ដូច្នេះ វា មិន សមរម្យ ទេ ។
លិខិតបទដ្ឋានគតិយុត្ត: