Tu Thi Huyen Trang – អ្នកគ្រប់គ្រងរោងចក្រ Thuan Phuong

៩ កញ្ញា ២០១៣។

ទីក្រុង ហូជីមិញ – ប៊ែន ឆ្ពោះទៅ មុខ កែង ដៃ របស់ នាង សម្រាក នៅ លើ តុ ដេរ របស់ កម្មករ ម្នាក់ របស់ នាង ឈ្មោះ ត្រឹង ធូ កាន់ ក្រណាត់ មួយ សន្លឹក នៅ ក្នុង ដៃ របស់ នាង ដែល នឹង ក្លាយ ជា ហោប៉ៅ ខាង ក្រោយ នៃ ខោ អាវ យឺត មួយ គូ លក់ នៅ ក្នុង នាយកដ្ឋាន និង ហាង សម្លៀកបំពាក់ ពី ទីក្រុង ឡូស អេនជែលឡេស ទៅ កាន់ ទី ក្រុង តូក្យូ។ នាង ចង្អុល ទៅ ខ្សែ ស្រឡាយ ដែល តម្រង់ ជុំវិញ ក្រណាត់ ហើយ ពិភាក្សា ជាមួយ មិត្ត រួម ការងារ របស់ នាង អំពី របៀប ដែល វា ត្រូវ បាន ដេរ យ៉ាង ត្រឹម ត្រូវ ទៅ លើ ខោ ។

ត្រឹង ធ្វើ ការ ជា អ្នក គ្រប់ គ្រង ផលិត កម្ម នៅ រោង ចក្រ វាយនភណ្ឌ Thuan Phuong ដែល មាន ទី តាំង ស្ថិត នៅ ក្នុង ស្រុក 6 នៃ ទីក្រុង ហូជីមិញ ដែល កំពុង រំខាន ដោយ ត្រួត ពិនិត្យ កម្ម ករ ជាង មួយ រយ នាក់ នៅ ក្នុង នាយកដ្ឋាន ដេរ ។ ត្រឹង បាន ធំ ឡើង នៅ ខេត្ត បេន ត្រេ នៅ ចំ កណ្តាល ទន្លេ មេគង្គ ដែល ជា តំបន់ ផលិត ស្រូវ ដ៏ ធំ មួយ របស់ ប្រទេស វៀតណាម។ នៅ ឆ្នាំ ២០០០ ពេល ត្រាង មាន អាយុ ម្ភៃ ឆ្នាំ ឪពុក របស់ នាង បាន ស្លាប់ បន្ទាប់ ពី មាន ជំងឺ អស់ ជា ច្រើន ឆ្នាំ មក ហើយ ។ ដើម្បី ស្វែង រក ការងារ និង អាច ផ្ញើ ចំណែក ដ៏ ច្រើន នៃ ចំណូល របស់ នាង ត្រឡប់ ទៅ កាន់ គ្រួសារ ដែល កំពុង លំបាក ផ្នែក ហិរញ្ញ វត្ថុ របស់ នាង ត្រង បាន ផ្លាស់ ប្តូរ ទៅ កាន់ ទី ក្រុង ហូជី មីន ដែល មាន ចម្ងាយ តិច ជាង 100 គីឡូ ម៉ែត្រ ប៉ុន្តែ ដោយសារ ផ្លូវ អាក្រក់ មាន ចម្ងាយ ជាង 2 ម៉ោង ពី បេន ត្រេ ។ មិត្ត ភក្តិ របស់ ក្រុម គ្រួសារ ម្នាក់ បាន ណែ នាំ ត្រង ទៅ កាន់ រោង ចក្រ ថេន ភុង ដែល ជា កន្លែង ដែល នាង កំពុង ធ្វើ ការ អស់ រយៈ ពេល 13 ឆ្នាំ កន្លង មក នេះ ។ ត្រង និយាយ ថា " សាច់ ញាតិ របស់ ខ្ញុំ ម្នាក់ នៅ បេន ត្រេ បាន បង្រៀន ខ្ញុំ ពី របៀប ដេរ ដូច្នេះ នៅ ពេល ដែល ខ្ញុំ បាន ចាប់ ផ្តើម ធ្វើ ការ នៅ ទី នេះ ខ្ញុំ បាន ទទួល តែ ការ ហ្វឹក ហាត់ ណែ នាំ ខ្លី ប៉ុណ្ណោះ ។ " «ពីរ បី សប្តាហ៍ ដំបូង គឺ អាក្រក់ ណាស់ ខ្ញុំ យំ ស្ទើរ តែ រាល់ ថ្ងៃ ព្រោះ ខ្ញុំ នឹក គ្រួសារ ខ្ញុំ ខ្លាំង ណាស់។ ខ្ញុំ ចំណាយ ពេល ជាង កន្លះ ឆ្នាំ ដើម្បី តាំង ទីលំនៅ ហើយ រៀន ពី ជីវិត នៅ ទីក្រុង ហូជីមិញ»។ ក្រោយ ពេល ២ ឆ្នាំ នៅ រោងចក្រ លោក ត្រឹង បាន ចេញមុខ ផ្សព្វផ្សាយ ដល់ មេដឹកនាំ ក្រុម ប៉ុន្តែ ការ រីក ចម្រើន របស់ នាង នឹង មិន ឈប់ នៅ ទីនោះ ទេ ។ នៅ ឆ្នាំ 2006 ត្រេន ត្រូវ បាន ធ្វើ ជា អ្នក គ្រប់ គ្រង ផលិត កម្ម ទទួល ខុស ត្រូវ ចំពោះ ការ ជួយ ការងារ ប្រចាំ ថ្ងៃ របស់ កម្ម ករ សំលៀកបំពាក់ ជាង 100 នាក់ និង តំណែង ដែល ភាគ ច្រើន កាន់ កាប់ ដោយ ជន បរទេស ។ ជាមួយ នឹង ស្នាម ញញឹម ដ៏ សុភាព រាបសា នៅ លើ មុខ របស់ នាង ត្រឹង ពន្យល់ ថា " ខ្ញុំ សប្បាយ ចិត្ត ខ្លាំង ណាស់ នៅ ពេល ដែល ខ្ញុំ ត្រូវ បាន លើក កម្ពស់ ប៉ុន្តែ ក៏ ព្រួយ បារម្ភ បន្តិច ថា តើ ខ្ញុំ អាច រស់ នៅ ស្រប តាម ការ រំពឹង ទុក ដែរ ឬ ទេ ។ " ក្នុង នាម ជា អ្នក គ្រប់ គ្រង ត្រាង ជួប ជាមួយ បុគ្គលិក គ្រប់ គ្រង ប្រចាំ សប្តាហ៍ ដើម្បី ពិភាក្សា អំពី ការ ព្រួយ បារម្ភ របស់ កម្ម ករ និង របៀប ធ្វើ ឲ្យ ផលិត កម្ម កាន់ តែ មាន ប្រសិទ្ធិ ភាព ។ "ការគ្រប់គ្រងគឺបើកចំហខ្លាំងណាស់ ហើយដោយសារតែខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើការជាម៉ាស៊ីន ដេរនៅក្នុងរោងចក្រនេះដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំយល់ថា តើកម្មករមានអារម្មណ៍ល្អយ៉ាងណា។ លោក ត្រឹង និយាយ ថា ខ្ញុំ ព្យាយាម ចូល ទៅ ជិត គេ ជា មិត្ត មិន មែន ជា អ្នក ត្រួត ពិនិត្យ តឹង រឹង នោះ ទេ» ។ ក្នុង ចំណោម ការ ហ្វឹក ហាត់ ប្រភេទ ផ្សេង ៗ ជា ច្រើន Better Work ផ្តល់ នូវ ការ ហ្វឹក ហាត់ ជំនាញ ត្រួត ពិនិត្យ ដែល បង្រៀន អ្នក គ្រប់ គ្រង ឲ្យ សម្រុះ សម្រួល រវាង កម្ម ករ និង គ្រប់ គ្រង កាន់ តែ មាន ប្រសិទ្ធិ ភាព និង ធ្វើ ឲ្យ មាន តុល្យ ភាព ត្រឹម ត្រូវ រវាង ផល ប្រយោជន៍ របស់ ក្រុម ហ៊ុន និង ផល ប្រយោជន៍ របស់ បុគ្គលិក ។

នៅ រោង ចក្រ Thuan Phuong ដែល បាន អនុវត្ត ប្រាក់ ខែ បំណាច់ បំណែក មួយ ក្នុង ចំណោម ការ ព្រួយ បារម្ភ ដ៏ ធំ បំផុត របស់ កម្ម ករ ទាំង នោះ គឺ ការ ទទួល បាន ប្រាក់ កំរៃ ខ្ពស់ នៅ ចុង ខែ នីមួយ ៗ ។ «ឆ្នាំ មុន យើង ទទួល បាន សណ្តាប់ធ្នាប់ ដ៏ លំបាក មួយ ជាមួយ នឹង ព័ត៌មាន លម្អិត ជា ច្រើន ដែល តម្រូវ ឲ្យ មាន ការ យក ចិត្ត ទុក ដាក់ និង ពេល វេលា ច្រើន។ ជា លទ្ធ ផល ផលិត ផល នៃ ខ្សែ ផលិត កម្ម របស់ ខ្ញុំ បាន ថយ ចុះ យ៉ាង ខ្លាំង ។ លោក ត្រឹង ង៉ឹង មាន ប្រសាសន៍ ថា កម្មករ របស់ ខ្ញុំ មាន ការ ព្រួយ បារម្ភ ខ្លាំង ណាស់ ថា ពួក គេ នឹង មិន ទទួល បាន ប្រាក់ ខែ ច្រើន នៅ ចុង ខែ នេះ ទេ» ។ «ដូច្នេះ ខ្ញុំ បាន ទៅ មើល ក្រុម អ្នក គ្រប់គ្រង ដែល សុំ ឲ្យ ខ្ញុំ និយាយ ជាមួយ កម្មករ ហើយ ណែនាំ ឲ្យ ធ្វើ ដូច ដែល អាច ធ្វើ ទៅ បាន។ នៅ ចុង ខែ នេះ អ្នក គ្រប់ គ្រង បាន សម្រេច ចិត្ត កើន ឡើង ទ្វេ ដង នូវ ប្រាក់ ខែ របស់ កម្ម ករ ។ ខ្ញុំ សប្បាយ ចិត្ត និង មាន មោទនភាព ខ្លាំង ណាស់ ហើយ មាន អារម្មណ៍ ថា កម្ម ករ បាន ទុក ចិត្ត ខ្ញុំ កាន់ តែ ខ្លាំង បន្ទាប់ ពី នោះ " នេះ បើ តាម សម្តី របស់ ត្រាំង នៅ ពេល ដែល មុខ របស់ នាង ភ្លឺ ឡើង ។ ការធ្វើឱ្យកម្មករមានអារម្មណ៍ធូរស្រាល ប្រាក់ខែសមរម្យ និងពេញចិត្ត គឺគោលដៅធំបំផុតរបស់លោក ត្រឹង ហ្គឹង – ប៉ុន្តែមិនតែងតែងាយស្រួលសម្រេចទាំងស្រុងនោះទេ។ លោក ត្រឹង ត្រឹង បញ្ជាក់ ថា ៖ «នៅ ពេល ដែល អ្នក ដេរ មិន សប្បាយ ចិត្ត នឹង ប្រាក់ ខែ របស់ ពួក គេ ឬ មិន យល់ ស្រប នឹង អ្វី ដែល ខ្ញុំ ប្រាប់ ពួក គេ ខ្ញុំ មាន ការ ព្រួយ បារម្ភ ហើយ វា ធ្វើ ឲ្យ ខ្ញុំ នៅ ពេល យប់»។

ភាគ ច្រើន នៃ ពេល ទំនេរ របស់ នាង ត្រង ចំណាយ ពេល ជាមួយ កូន ប្រុស អាយុ ប្រាំ បួន ឆ្នាំ របស់ នាង ដែល រស់ នៅ ខុស គ្នា យ៉ាង ខ្លាំង ពី នាង នៅ ពេល នាង មាន អាយុ ដូច គ្នា ។ ខណៈ ពេល ដែល នាង នាំ កូន ប្រុស របស់ នាង ទៅ កាន់ ហាង លក់ សៀវភៅ ឬ អាង ហែល ទឹក បន្ទាប់ ពី សាលា រៀន នៅ ក្នុង ទីក្រុង ហូជីមិញ នៅ អាយុ ៩ ឆ្នាំ ត្រាង ត្រូវ ជួយ គ្រួសារ របស់ នាង ដាំ ដើម ក្រូច ឆ្មារ នៅ ក្នុង ទន្លេ មេគង្គ។ «ខ្ញុំ ត្រូវ តែ គាំទ្រ គ្រួសារ ខ្ញុំ ដើម្បី បង់ ថ្លៃ វេជ្ជសាស្ត្រ របស់ ឪពុក ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំ ត្រូវ បោះបង់ ចោល សាលា បន្ទាប់ ពី ថ្នាក់ ទី ៧»។ ត្រឹង នៅ តែ គាំទ្រ ម្តាយ របស់ នាង ជា រៀង រាល់ ខែ ប៉ុន្តែ មិន ចង់ ឲ្យ ស្វាមី របស់ នាង ដឹង ទេ ។ នាង ភ័យ ខ្លាច ថា គាត់ ប្រហែល ជា គិត មិន ល្អ ពី គ្រួសារ របស់ នាង ។ នៅ ពេល ត្រូវ បាន សួរ ថា តើ នាង ធ្លាប់ ដេរ សម្លៀកបំពាក់ សម្រាប់ ខ្លួន នាង នៅ ក្នុង ពេល ទំនេរ របស់ នាង ត្រេន ចាប់ ផ្តើម សើច ចំអក ដែរ ឬ ទេ ។ «អត់ទេ ខ្ញុំអត់មានពេលសម្រាប់ហ្នឹងទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែទិញសម្លៀកបំពាក់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងហាងម៉ូដ។"

(ដើម ឡើយ ត្រូវ បាន បោះ ពុម្ព ផ្សាយ ដោយ វៀត ណាម ការងារ ល្អ ប្រសើរ ជាង មុន)