ការ ធ្វើ កូដកម្ម មួយ គឺ ជា សកម្ម ភាព រួម ដែល បាន គ្រោង ទុក ដោយ កម្ម ករ ដោយសារ ជម្លោះ ការងារ ដែល ពេល វេលា ធ្វើ ការ ត្រូវ បាន បាត់ បង់ ។ វា អាច រួម បញ្ចូល ទាំង ទំព័រ ឈប់ ធ្វើ ការ ពេញលេញ ការ អង្គុយ យឺត និង ការ ហាម ឃាត់ លើស ម៉ោង ។
កម្ម ករ មាន សិទ្ធិ គ្រឹះ ក្នុង ការ ធ្វើ កូដកម្ម ។ ការ វាយ ប្រហារ គួរ តែ ធ្វើ ឡើង តាម របៀប ផ្លូវ ច្បាប់ មាន សណ្តាប់ ធ្នាប់ និង មាន សន្ដិ ភាព តែ ជា មធ្យោបាយ ចុង ក្រោយ ប៉ុណ្ណោះ ប្រសិន បើ ការ ចរចា បរាជ័យ ដែល កើត ឡើង នៅ ពេល ណា ៖
សហជីព បាន ស្នើ សុំ ឲ្យ ថៅកែ ចរចា ពីរ ដង ក្នុង ការ សរសេរ ក្នុង រយៈពេល ១៤ ថ្ងៃ ហើយ កម្មករ មិន ចង់ ធ្វើ ដូច្នេះ ឬ
ភាគី ឈាន ដល់ ការ ជាប់ គាំង ក្នុង ការ ចរចា ហើយ នេះ ត្រូវ បាន ប្រកាស ដោយ ភាគី ទាំង ពីរ នៅ ក្នុង នាទី ចរចា ។
ភាគី អាច ត្រូវ បាន តម្រូវ ឲ្យ ចូល រួម ក្នុង នីតិ វិធី ដោះ ស្រាយ ជម្លោះ ជំនួស ដោយ បង្ខំ មុន ពេល វាយ ប្រហារ ។
កម្មករ ត្រូវ ផ្តល់ សេចក្តី ជូន ដំណឹង ជា លាយលក្ខណ៍ អក្សរ យ៉ាង ហោច ណាស់ ៧ ថ្ងៃ ដល់ និយោជក និង ការិយាល័យ អំណាច មនុស្ស ក្នុង ស្រុក ដោយ បញ្ជាក់ ពី ការ ចាប់ ផ្តើម និង បញ្ចប់ ពេល វេលា សម្រាប់ ការ ធ្វើ កូដកម្ម ទីតាំង និង មូលហេតុ នៃ ការ ធ្វើ កូដកម្ម នេះ។ សេចក្តី ជូន ដំណឹង នេះ គួរ តែ ត្រូវ បាន ចុះ ហត្ថលេខា ដោយ ប្រធាន និង លេខាធិការ នៃ សហ ជីព (s) រៀប ចំ កូដកម្ម នេះ ឬ ដោយ តំណាង កម្មករ ប្រសិន បើ គ្មាន សហជីព ពាក់ ព័ន្ធ នោះ។
លើកលែង សេវា ចាំបាច់ និយោជក មិន គួរ ជួល កម្មករ ដើម្បី ជំនួស អ្នក ដែល ធ្វើ កូដកម្ម នោះ ទេ (ផលិត កម្ម សម្លៀកបំពាក់ មិន ត្រូវ បាន ចាត់ ទុក ថា ជា សេវា ចាំបាច់ ដោយ ផ្អែក លើ គណៈកម្មាធិការ សេរីភាព នៃ គណៈ អភិបាល ILO នោះ ទេ)។
លុះ ត្រាតែ ពួក គេ ប្រព្រឹត្ត អំពើ មិន ត្រឹម ត្រូវ ធ្ងន់ធ្ងរ ឬ អំពើ ធ្ងន់ធ្ងរ និយោជក មិន គួរ ដាក់ ទណ្ឌកម្ម ដល់ អ្នក ដែល ចូល រួម ធ្វើ កូដកម្ម នោះ ទេ។ ពួក គេ មិន ត្រូវ កាត់ បន្ថយ ប្រាក់ ឈ្នួល ច្រើន ជាង អ្នក ដែល ត្រូវ គ្នា នឹង ថ្ងៃ ដែល បាន បាត់ បង់ ក្នុង អំឡុង ពេល ធ្វើ កូដកម្ម បញ្ចប់ កម្ម ករ បរាជ័យ ក្នុង ការ កែ លម្អ កិច្ច ព្រម ព្រៀង ការងារ របស់ កម្ម ករ កាត់ បន្ថយ អត្ថ ប្រយោជន៍ ឬ ជាន់ ខ្ពស់ ឬ ដាក់ បន្ទុក ការងារ ធ្ងន់ ជាង នេះ ។
ការ វាយ ប្រហារ ដោយ សន្តិ ភាព មិន គួរ ត្រូវ បាន បំបែក ដោយ កង កម្លាំង សន្តិ សុខ ឬ ប៉ូលីស ឡើយ ។
លិខិតបទដ្ឋានគតិយុត្ត:
MANPOWER ACT NO. 13 OF 2003, ARTS. 137-138, 140-149 [UU KETENAGAKERJAAN NO. 13 TAHUN 2003, PASAL 137-138, 140-149];
MOMT អនុក្រឹត្យលេខ ២៣២/MEN/២០០៣ [KEPUTUSAN MENAKERTRANS NO. KEP.232/MEN/2003]។