៨ មីនា ២០១៧។
កម្មករប្រមាណ ៤លាននាក់ ធ្វើការងារក្នុងវិស័យសម្លៀកបំពាក់នៅខេត្តបាត់ដំបង។ ប្រហែល 70 ភាគ រយ នៃ ពួក គេ គឺ ជា ស្ត្រី ។
ទិវា នារី អន្តរជាតិ នេះ អនុញ្ញាត ឲ្យ យើង ណែនាំ អ្នក ឲ្យ ស្គាល់ បុគ្គល ឆ្នើម ៗ ចំនួន ៨ នាក់ ដោយ ផ្តល់ នូវ រូបថត ពិសេស មួយ នៃ តួនាទី ផ្សេងៗ គ្នា រឿង និង ក្តី សុបិន របស់ កម្មករ ស្ត្រី របស់ ឧស្សាហកម្ម នេះ។
ស្ត្រី ទាំង អស់ ដែល បាន បង្ហាញ នៅ ទី នេះ ត្រូវ បាន ជួល នៅ ក្នុង រោង ចក្រ ដែល ភ្ជាប់ ជាមួយ ការងារ ល្អ ប្រសើរ នៅ មណ្ឌល ផលិត កម្ម នៃ ម៉េមេនស៊ីង ដែល ជា តំបន់ កណ្តាល នៃ ប្រទេស បង់ក្លាដេស នៅ លើ ទន្លេ ប្រាមប៉ូត្រា ដែល មាន ចម្ងាយ ប្រហែល 120 គីឡូ ម៉ែត្រ ភាគ ខាង ជើង នៃ រដ្ឋ ធានី ដាកា ។ រោងចក្រ ជាច្រើន ស្ថិត នៅ លើ មហាវិថី ដែល ភ្ជាប់ តំបន់ នេះ ទៅ ខេត្ត ព្រះសីហនុ
រ៉ាហ៊ីម៉ា ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ម៉ាស៊ីន ដេរ អាយុ 34 ឆ្នាំ ។
«ខ្ញុំ បាន ផ្លាស់ ប្តូរ ទៅ កាន់ ម៉េមស៍ស៊ីង ពី ភូមិ កំណើត របស់ ខ្ញុំ នៅ ស្រុក Hariatpur កាល ពី ឆ្នាំ ២០០៣។ តំបន់ របស់ ខ្ញុំ ស្ថិត នៅ ចម្ងាយ ប្រហែល ២៥០ គ.ម ភាគ ខាង ត្បូង រដ្ឋធានី ដាកា និង ហ៊ុមព័ទ្ធ ដោយ ទន្លេ ចំនួន ៦។
ខ្ញុំ មក ទីនេះ ជាមួយ ស្វាមី របស់ ខ្ញុំ ដោយសារ យើង កំពុង ស្វែងរក ការងារ ។ គាត់ ធ្វើ ការ នៅ រោង ចក្រ ផ្សេង នៅ ក្បែរ នោះ ។ ឥឡូវ នេះ យើង អាច គាំទ្រ សាច់ ញាតិ របស់ យើង ត្រឡប់ មក ផ្ទះ វិញ ដោយ មាន លុយ ដែល យើង រក បាន នៅ ទីនេះ ។ ខ្ញុំ ក៏ កំពុង តែ សន្សំ ប្រាក់ ខ្លះ សម្រាប់ ពេល អនាគត ផង ដែរ ។ ការ មាន ឧស្សាហកម្ម សម្លៀកបំពាក់ ដ៏ ធំ បែប នេះ នៅ ក្នុង ប្រទេស គឺ ល្អ សម្រាប់ ប្រជា ជន វា ផ្តល់ ឱកាស ការងារ ដល់ យើង ។
មាន ការងារ កសិកម្ម ដែល ខ្ញុំ មក ប៉ុន្តែ ការ ធ្វើ ការ នៅ រោង ចក្រ គឺ ប្រសើរ ជាង សម្រាប់ ខ្ញុំ ជា ពិសេស ទាក់ ទង នឹង លុយ ។ ខ្ញុំ នឹក ភូមិ របស់ ខ្ញុំ ផ្ទាល់ ប៉ុន្តែ ពេល ខ្ញុំ ចាកចេញ ខ្ញុំ ត្រឡប់ ទៅ សួរ សុខ ទុក្ខ គ្រួសារ ខ្ញុំ វិញ ។ ខ្ញុំ ក៏ កំពុង ធ្វើ បែប នេះ សម្រាប់ ពួក គេ ផង ដែរ ។ ជា ធម្មតា ខ្ញុំ ទៅ លេង ពួក គេ ពីរ ឬ បី ដង ក្នុង មួយ ឆ្នាំ ។ វា ចំណាយ ពេល ប្រាំពីរ ម៉ោង ដើម្បី ទៅ ដល់ ភូមិ របស់ ខ្ញុំ ដោយ ទូក ចំហាយ ។
ជីវិតគឺប្រសើរជាងមុន។ ជាមួយ នឹង ប្រាក់ ដែល ខ្ញុំ រក បាន ខ្ញុំ នឹង បញ្ជូន កូន ខ្ញុំ ទៅ សាលា រៀន»។
«ខ្ញុំ មក ពី Mymensingh។ ខ្ញុំជាម្តាយរបស់ក្មេងស្រីអាយុ៨ឆ្នាំ និងអាយុ១១ឆ្នាំ។ ខ្ញុំ ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ម៉ាស៊ីន ដេរ ហើយ បាន ធ្វើ ការ នៅ ក្នុង រោង ចក្រ ចាប់ តាំង ពី ឆ្នាំ 2015 ។
ខ្ញុំ ចូលចិត្ត ពេល រោង ចក្រ លេង Quran នៅ ក្នុង បរិវេណ នោះ ។ នេះ ជា អ្វី ដែល ខ្ញុំ ពិត ជា រីករាយ ក្នុង ការ ស្ដាប់ ខណៈ ដែល ខ្ញុំ កំពុង ធ្វើ ការ»។
Shahanaz គឺ ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ម៉ាស៊ីន ដេរ ថ្លង់ ដែល មក ពី Mymensingh ។ នាង បាន ទាក់ ទង តាម រយៈ មូលដ្ឋាន ហត្ថ លេខា ភាសា ដោយ មាន ជំនួយ ពី មិត្ត រួម ការងារ ម្នាក់ ។
«ខ្ញុំ បាន ធ្វើ ការ នៅ ទីនេះ តាំង ពី ឆ្នាំ ២០១៤ មក។ អ្វី ដែល ខ្ញុំ ចូលចិត្ត បំផុត អំពី រោង ចក្រ គឺ មិត្តភក្តិ ដែល ខ្ញុំ បាន បង្កើត ។ មនុស្ស គ្រប់ គ្នា ប្រព្រឹត្ត ចំពោះ ខ្ញុំ បាន ល្អ ហើយ នេះ ធ្វើ ឲ្យ ខ្ញុំ មាន អារម្មណ៍ ទទួល យក»។
«ថ្មីៗ នេះ ខ្ញុំ បាន ចាប់ ផ្ដើម ធ្វើ ការ នៅ ក្នុង រោងចក្រ ជា វេជ្ជបណ្ឌិត។ ខ្ញុំ បាន ចូល រួម ក្នុង រោង ចក្រ កាល ពី ខែ ធ្នូ មុន ។ ខ្ញុំ មក ពី ដាកា ហើយ ធ្វើ ដំណើរ ជា រៀង រាល់ ថ្ងៃ ដោយ រថ យន្ត ក្រុង មក ធ្វើ ការ ។ វា គឺ ជា រឿង ថ្លៃ ណាស់ ហើយ គួរ ឲ្យ រន្ធត់ ជា ពិសេស ដោយសារ តែ ចរាចរណ៍ ។ ប៉ុន្តែ ការ ដឹក ជញ្ជូន ត្រូវ បាន ផ្តល់ ដោយ រោង ចក្រ ហើយ សំខាន់ ជាង នេះ ទៅ ទៀត ខ្ញុំ ស្រឡាញ់ ការងារ របស់ ខ្ញុំ ។
យើងទទួលបានអ្នកជំងឺ ១០ ទៅ ១៥ នាក់ក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយសារជំងឺតាមរដូវ – ភាគច្រើនជំងឺគ្រុនក្តៅ និងគ្រុនក្តៅ ដឺម៉ាទីទីវីស។
ការធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវលក្ខខណ្ឌការងារទាក់ទងនឹងសុវត្ថិភាព សន្តិសុខ ការបង្កើនម៉ោងហួសម៉ោង ប៉ះពាល់ដល់សុខភាពប្រជាពលរដ្ឋដោយផ្ទាល់។ ខ្ញុំ ប្រាប់ កម្ម ករ កុំ ឲ្យ លើស ពី ដែន កំណត់ លើស ម៉ោង ដែល អនុញ្ញាត ដោយ ច្បាប់ រយៈ ពេល ពីរ ម៉ោង ។ ប្រសិន បើ ដែន កំណត់ នេះ ត្រូវ បាន អនុវត្ត យ៉ាង ធ្ងន់ធ្ងរ យើង នឹង មាន ជន រង គ្រោះ តិចតួច នៃ គ្រោះ ថ្នាក់ ដើម្បី ព្យាបាល នៅ ក្នុង រោង ចក្រ សំលៀកបំពាក់ របស់ ប្រទេស នេះ ។
មាន គិលានុបដ្ឋាយិកា ស្ត្រី ពីរ នាក់ ដែល ធ្វើ ការ ជាមួយ ខ្ញុំ និង ថែទាំ អ្នក ជំងឺ ស្ត្រី ។ យើង ក៏ បាន ធ្វើ អន្តរាគមន៍ ការ វះ កាត់ តិចតួច ផង ដែរ ។ យើងបានចាប់ផ្តើមអនុវត្តសិក្ខាសាលានិងវគ្គសិក្សាជាមួយកម្មករដើម្បីទប់ស្កាត់គ្រោះថ្នាក់សំខាន់ៗពីការកើតឡើងដោយផ្តោតសំខាន់ទៅលើការអនុវត្តល្អបំផុតដែលត្រូវអនុវត្តតាម"។
លោក Ruksana គឺជាប្រតិបត្តិករម៉ាស៊ីន ដេរ អាយុ ២៥ ឆ្នាំ នៅ ក្នុង ផ្នែក Buttoning និង Finishing និង ជា សមាជិក តំណាង នៃ គណៈកម្មាធិការ ចូលរួម របស់ រោងចក្រ។
«ខ្ញុំ បាន ធ្វើ ការ នៅ ក្នុង រោងចក្រ តាំង ពី ឆ្នាំ ២០១៥ មក។ ខ្ញុំ បាន ក្លាយ ជា តំណាង បន្ទាប់ ពី ការ បោះ ឆ្នោត ខាង ក្នុង កាល ពី ខែ មេសា មុន ។ ខ្ញុំបានទទួលសម្លេងឆ្នោតចំនួន 397។
មុន នេះ ទំនាក់ទំនង រវាង អ្នក គ្រប់ គ្រង និង កម្មករ មិន ល្អ ទេ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយ ពី បាន ក្លាយ ជា សមាជិក គណៈកម្មាធិការ ចូលរួម ឥឡូវ នេះ ខ្ញុំ អាច ពិភាក្សា អំពី បញ្ហា របស់ កម្មករ ជាមួយ នឹង ការ គ្រប់គ្រង ហើយ ពួកគេ ស្តាប់ អ្វី ដែល ខ្ញុំ ត្រូវ និយាយ។ មិត្ត រួម ការងារ ស្ត្រី របស់ ខ្ញុំ បាន ដឹង ពី តួនាទី របស់ ខ្ញុំ ហើយ បាន ចាប់ ផ្ដើម មក រក ខ្ញុំ ដើម្បី ចែកចាយ កង្វល់ របស់ ពួកគេ ដែល មាន បញ្ហា ផ្ទាល់ ខ្លួន ការ មាន ផ្ទៃ ពោះ និង ការងារ ។ បន្ទាប់ មក ខ្ញុំ នឹង លើក ឡើង នូវ ការ ព្រួយ បារម្ភ ទាំង នេះ ហើយ ពិភាក្សា អំពី ពួក គេ ក្នុង អំឡុង ពេល សម័យ កុំព្យូទ័រ ។ ខ្ញុំ មាន មោទនភាព ចំពោះ តួនាទី របស់ ខ្ញុំ ។ មុន ពេល ពិបាក ទាក់ទង ជាមួយ អ្នក គ្រប់ គ្រង ឥឡូវ សំឡេង របស់ បុគ្គលិក ត្រូវ បាន គេ ឮ»។
«ខ្ញុំ ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ម៉ាស៊ីន ដេរ ជាន់ ខ្ពស់។ ខ្ញុំ បាន ចូល រួម ក្នុង រោង ចក្រ កាល ពី ប្រាំ ពីរ ឆ្នាំ មុន ជា លើក ដំបូង ក្នុង នាម ជា គ្រូ បង្វឹក បន្ទាប់ មក ជា អ្នក ជួយ ហើយ ឥឡូវ នេះ ខ្ញុំ បាន ក្លាយ ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ការ ជាន់ ខ្ពស់ ។
ខ្ញុំ មាន គ្រោះ ថ្នាក់ ពេល ខ្ញុំ មាន អាយុ ប្រាំ ឆ្នាំ ៖ រថ យន្ត ក្រុង មួយ បាន បុក ខ្ញុំ ។ នេះ បាន ធ្វើ ឲ្យ ប៉ះ ពាល់ យ៉ាង ធ្ងន់ធ្ងរ ដល់ ជើង ឆ្វេង របស់ ខ្ញុំ ដែល ធ្វើ ឲ្យ ខ្ញុំ មាន ការ ឈឺ ចាប់ និង ឈឺ ចាប់ អស់ មួយ ជីវិត ។ ឪពុក ម្ដាយ ខ្ញុំ បាន ថែ រក្សា ខ្ញុំ ហើយ ក៏ បាន សុំ ជំនួយ ពី មិត្តភក្តិ ផង ដែរ ។ ឥឡូវ ខ្ញុំ ចង់ សង វា វិញ ដោយសារ ការ ព្យាបាល មាន តម្លៃ ជា ច្រើន ។
ខ្ញុំ មិន មាន បញ្ហា ក្នុង ការ ធ្វើ ការ នៅ ទី នេះ ទេ គ្មាន ការ លៃ តម្រូវ បន្ថែម សម្រាប់ ខ្ញុំ ទេ ។ ខ្ញុំ នឹង មក ជា រៀង រាល់ ថ្ងៃ ដើម្បី ធ្វើ ការ ដោយ រថ យន្ត រីកសៅ ។ វា មិន ថ្លៃ នោះ ទេ ពីព្រោះ ខ្ញុំ ធ្វើ ដំណើរ ជាមួយ មិត្ត រួម ការងារ ផ្សេង ទៀត ហើយ យើង ចែក រំលែក ការ ចំណាយ នោះ ។ វា ចំណាយ តែ ខ្ញុំ ប្រាំ ថេកា ( 7 សេន សហ រដ្ឋ អាមេរិក ) ដើម្បី មក ទី នេះ ដែល គ្រប ដណ្តប់ ដោយ រោង ចក្រ ។
ខ្ញុំ ចង់ ឡើង ជណ្តើរ អាជីព បន្ថែម ទៀត ជា ពិសេស ដោយសារ ខ្ញុំ ចង់ បាន ហើយ ត្រូវ រក ប្រាក់ បន្ថែម ទៀត»។
Rumana វ័យ ២២ ឆ្នាំ ជា អ្នក ប្រតិបត្តិ ការ ដេរ វ័យក្មេង ដែល បាន ចូលរួម ក្នុង រោងចក្រ កាល ពី ឆ្នាំ ២០១៥។
«ខ្ញុំ បាន ចាប់ ផ្ដើម មាន អារម្មណ៍ ថា មាន អ្វី មួយ មិន ត្រឹម ត្រូវ ជាមួយ នឹង ការ ស្តាប់ របស់ ខ្ញុំ ក្នុង អំឡុង ពេល យុវវ័យ របស់ ខ្ញុំ។ វា កាន់ តែ អាក្រក់ ទៅ ៗ ជា លទ្ធ ផល នៃ ការ ឆ្លង មេ រោគ ប៉ុន្តែ គ្រួសារ របស់ ខ្ញុំ មិន បាន ពិនិត្យ មើល វា ច្រើន ទេ ។ ឥឡូវ ខ្ញុំ អាច ឮ តិចតួច ណាស់ ។
ខ្ញុំ មក ពី តំបន់ ជន បទ មួយ ដែល មាន ទី តាំង នៅ ក្នុង ស្រុក សឺភើ ប្រហែល 200 គីឡូ ម៉ែត្រ ភាគ ខាង ជើង នៃ ដាកា នៅ ព្រំ ដែន ជាមួយ ប្រទេស ឥណ្ឌា ។ ខ្ញុំ បាន ផ្លាស់ ប្ដូរ ទៅ មីមេនស៊ីង ជាមួយ មិត្តភក្តិ របស់ ខ្ញុំ មក ពី ភូមិ កំណើត របស់ យើង ។ យើង ចែក រំលែក បន្ទប់ មួយ នៅ ក្បែរ រោង ចក្រ ។ ភូមិ របស់ ខ្ញុំ នៅ ចំងាយ ប្រាំ ពីរ ម៉ោង ដោយ រថ យន្ត ក្រុង ហើយ វា ជា ដំណើរ ផ្សងព្រេង មួយ ពីព្រោះ ផ្លូវ ត្រូវ បាន ជួញ ដូរ ហើយ ពួក គេ មួយ ចំនួន គ្រាន់ តែ ជា ផ្លូវ ដី ប៉ុណ្ណោះ ។
ត្រឡប់ មក ផ្ទះ វិញ មាន មជ្ឈមណ្ឌល មួយ សម្រាប់ មនុស្ស ពិការ ដែល ជួយ ពួក គេ ស្វែង រក ការងារ ។ វា គឺ នៅ ទី នោះ ដែល ខ្ញុំ ត្រូវ បាន គេ ប្រាប់ ឲ្យ មក ធ្វើ ការ នៅ ទីនេះ ។ ខ្ញុំ សប្បាយ ចិត្ត នៅ មីមេនស៊ីង ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ ក៏ នឹក ផ្ទះ ខ្លាំង ផង ដែរ ។ ខ្ញុំ បាន រៀន ជំនាញ ការងារ របស់ ខ្ញុំ ត្រឡប់ មក កណ្តាល វិញ ហើយ ពេល ខ្ញុំ មក ដល់ ទីនេះ ខ្ញុំ បាន ចាប់ ផ្ដើម ធ្វើ ការ ភ្លាមៗ ។ ទោះ ជា យ៉ាង ណា ក៏ ដោយ ខ្ញុំ មិន គិត ថា ខ្ញុំ អាច ក្លាយ ជា អ្នក គ្រប់ គ្រង នៅ ទី នេះ បាន ទេ ទោះបី ជា មិត្ត រួម ការងារ របស់ ខ្ញុំ និយាយ ថា ខ្ញុំ មាន សក្តានុពល ក្នុង ការ ធ្វើ វា ក៏ ដោយ ។ "