ដូច មនុស្ស ជា ច្រើន ទៀត ដែរ កម្មករ សម្លៀកបំពាក់ ស្ត្រី នៅ កម្ពុជា បាន ប្រឈម មុខ នឹង បញ្ហា ប្រឈម ខ្លាំង ដែល ជា លទ្ធផល នៃ ជំងឺ Covid-19 – កំពុង ប្រឈម នឹង អនាគត មិន ច្បាស់ ការ ភ័យ ខ្លាច ចំពោះ សុវត្ថិភាព ការ ធ្វើ ការ ក្នុង បរិស្ថាន មមាញឹក និង មាន ភាព តានតឹង ខ្ពស់ ខណៈ ដែល ការ ថែ រក្សា ក្រុម គ្រួសារ របស់ ពួក គេ បាន នាំ មក នូវ បញ្ហា ប្រឈម ជា ច្រើន។

រោងចក្រ កាន់តែ ប្រសើរ កម្ពុជា អាច ស្តាប់ បាន ពី កម្មករ សម្លៀកបំពាក់ ស្ត្រី ឆ្នើម ចំនួន ៥ នាក់ ដែល ទោះ បី ជា មាន ការ ភ័យ ខ្លាច និង ភាព មិន ប្រាកដប្រជា ដែល ពួក គេ បាន ប្រឈម កាល ពី ឆ្នាំ មុន ក៏ បាន បង្ហាញ ភាព ស៊ាំ និង ភាព ជា អ្នក ដឹក នាំ ដ៏ ខ្លាំង ក្លា។  សូមអានរឿងរបស់ពួកគេនៅទីនេះតាមពាក្យសម្ដីរបស់ខ្លួន។

ការចែករំលែក ព័ត៌មាន ជំនួយ ថែទាំ កុមារ

Srey Hach ជា កម្មករ រោងចក្រ នៅ តំបន់ ភ្នំពេញ។ នាង ធ្វើ ការ ក្នុង ការ ធានា គុណ ភាព និង បាន ធ្វើ ការ នៅ រោង ចក្រ សំលៀកបំពាក់ អស់ រយៈ ពេល ប្រាំ មួយ ឆ្នាំ មក ហើយ ។ មិត្ត រួម ការងារ របស់ នាង បាន រក ឃើញ វិធី ជួយ គ្នា ទៅ វិញ ទៅ មក នៅ ទូទាំង ខូវីដ ហើយ ពួក គេ បន្ត ចែក រំលែក យោបល់ អំពី ការ ថែ រក្សា កូន តូច ៗ របស់ ពួក គេ ។ តាម ពាក្យ សម្តី របស់ នាង ៖

«ឆ្នាំ នេះ នៅ ខែ វិច្ឆិកា ខ្ញុំ បាន ប្រគល់ កូន ប្រុស ម្នាក់។ គាត់ រស់ នៅ ជាមួយ ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ នឹក គាត់ ពេល ខ្ញុំ នៅ កន្លែង ធ្វើ ការ ហើយ ឥឡូវ នេះ វា កាន់ តែ នឿយហត់ ដោយសារ ខ្ញុំ ថែ រក្សា គាត់ និង ធ្វើ ការ ផង ដែរ ។

តាម ពិត មនុស្ស ជា ច្រើន ដែល ខ្ញុំ ធ្វើ ការ ជាមួយ ទើប តែ មាន ទារក ។ ពីព្រោះយើងកំពុងចែករំលែកបទពិសោធន៍នេះ យើងអាចចែករំលែកគ្នាទៅវិញទៅមកនូវអ្វីដែលយើងដឹង។ ពួក គេ បង្រៀន ខ្ញុំ ពី របៀប ថែ រក្សា គាត់ ពេល ទារក ឈឺ ។ ពួក គេ មួយ ចំនួន មាន បទពិសោធន៍ កាន់ តែ ច្រើន ប៉ុន្តែ សម្រាប់ ខ្ញុំ នេះ គឺ ជា លើក ដំបូង ។ ពេល ខ្ញុំ ណែនាំ ម្តាយ ថ្មី ខ្ញុំ អាច ចែក រំលែក ចំណេះ ដឹង ថ្មី មួយ ចំនួន របស់ ខ្ញុំ អំពី ការ អប់រំ និង បទពិសោធន៍ របស់ ទារក ជាមួយ ពួកគេ ។

ទោះ បី ជា មាន ជំងឺ Covid ក៏ ដោយ ក៏ ខ្ញុំ នៅ តែ អាច ធ្វើ ការ បាន។ ខ្ញុំ នៅ តែ អាច ផ្ញើ លុយ ទៅ ផ្ទះ ថែ រក្សា គ្រួសារ ខ្ញុំ ផ្គត់ផ្គង់ ជីដូន ជីតា និង បងប្អូន របស់ ខ្ញុំ នៅ ផ្ទះ ។ ខ្ញុំ ចូលចិត្ត ជួយ មិត្ត រួម ការងារ របស់ ខ្ញុំ ផង ដែរ នៅ ពេល ពួកគេ ពិត ជា ត្រូវការ វា ។ មនុស្ស គ្រប់ គ្នា នៅ ជុំវិញ ខ្លួន កំពុង មាន បញ្ហា និង ការ លំបាក ដូច គ្នា ។

ខ្ញុំ ចង់ ណែនាំ មនុស្ស គ្រប់ គ្នា មិន ថា ពួក គេ ចាស់ ឬ ក្មេង នោះ ទេ ពួក គេ គួរ តែ ជួយ គ្នា ទៅ វិញ ទៅ មក ។ នៅ កន្លែង ធ្វើការ ជាមួយ គ្រួសារ ឬ សូម្បី តែ នៅ តាម ផ្លូវ ក៏ គួរ ជួយ គ្នា ទៅ វិញ ទៅ មក ដែរ»។

រៀនធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ

Sri Srey Thai ជា កម្មករ រោងចក្រ សម្លៀកបំពាក់ នៅ តំបន់ ភ្នំពេញ ដែល បាន ធ្វើ ការ នៅ រោងចក្រ នេះ អស់ រយៈពេល ប្រហែល ១ ឆ្នាំ មក ហើយ។ នាង ធ្វើ ការ ក្នុង ការ ដេរ ។ នាង បាន រៀន ច្រើន ជាង ការ ដេរ ពី ការ នាំ មុខ ក្រុម របស់ នាង ហើយ នឹង បញ្ជូន ចំណេះ ដឹង នោះ ទៅ មិត្ត រួម ការងារ ថ្មី ណា មួយ ដែល ចូល រួម ក្នុង ក្រុម របស់ នាង ។ តាម ពាក្យ សម្តី របស់ នាង ៖

«ខ្ញុំ បាន ចូល រោង ចក្រ តែ ១ ឆ្នាំ មុន ប៉ុណ្ណោះ។ មេ ដឹក នាំ ក្រុម របស់ ខ្ញុំ គឺ ជា មនុស្ស ចម្បង ដែល បង្រៀន ខ្ញុំ ពី របៀប ធ្វើ ការងារ របស់ ខ្ញុំ ។ នាងពិតជាបំផុសគំនិតខ្លាំងណាស់ នាង ថែ រក្សា ខ្ញុំ បង្រៀន ខ្ញុំ ផ្តោត លើ ខ្ញុំ ។ បើខ្ញុំឈឺ នាងហៅខ្ញុំហើយនាងបារម្ភពីខ្ញុំ។ គ្រា មួយ ពេល ខ្ញុំ ឈឺ នាង បាន នៅ ជាមួយ ខ្ញុំ អស់ រយៈ ពេល ជិត ២៤ ម៉ោង ។ នាង បង្រៀន ខ្ញុំ និង មិត្ត រួម ការងារ របស់ ខ្ញុំ ឲ្យ ស្រឡាញ់ គ្នា ទៅ វិញ ទៅ មក ដូច ជា បងប្អូន ស្រី ។ នាង ចង់ ឲ្យ យើង ធ្វើ ការ ជាមួយ គ្នា បាន ល្អ ។ នាង កំពុង បង្ហាញ យើង ពី របៀប ធ្វើ ជា អ្នក ដឹកនាំ ។

ពេល មិត្ត រួម ការងារ របស់ ខ្ញុំ មិន បាន ល្អ ខ្ញុំ ព្យាយាម ជួយ ពួក គេ ផង ដែរ ។ ខ្ញុំ ធ្វើ ឱសថ បែប ប្រពៃណី ហើយ ជួយ ពួកគេ ឲ្យ មាន រឿង ធ្ងន់ធ្ងរ ។ ពេល ខ្ញុំ ជួយ គេ ខ្ញុំ មាន អារម្មណ៍ សប្បាយ ចិត្ត។ ខ្ញុំ តែងតែ មាន អារម្មណ៍ សោកសៅ ចំពោះ មនុស្ស ដែល ខិតខំ យ៉ាង ខ្លាំង ប៉ុន្តែ មាន បញ្ហា ។ ខ្ញុំ មិន សោកសៅ ខ្លួន ឯង ទេ តែ ខ្ញុំ អាណិត គេ។ ពេល ឃើញ មនុស្ស ដែល កំពុង ជួប ការ លំបាក ខ្ញុំ ចង់ ជួយ។

សូម្បី តែ អំឡុង ពេល Covid ក៏ ខ្ញុំ នៅ តែ មាន អារម្មណ៍ សប្បាយ ចិត្ត ដែរ។ មុន ពេល ខ្ញុំ ធ្វើ ការ នៅ ទីនេះ ខ្ញុំ មាន អារម្មណ៍ ថា ខ្ញុំ ជា ក្មេង ដូច ជា កង្កែប នៅ ក្នុង អណ្តូង ។ ខ្ញុំ មិន បាន ឃើញ ពិភព ខាង ក្រៅ ណា មួយ ឡើយ ។ ឥឡូវ ខ្ញុំ នៅ ក្នុង ត្រពាំង ខ្ញុំ អាច មើល ឃើញ រឿង ជា ច្រើន នៅ ជុំវិញ ខ្ញុំ»។

ការ ផ្ដល់ ជូន អ្នក ដទៃ

លោក ថន ចាន់ណុក ជា កម្មករ រោងចក្រ នៅ តំបន់ ភ្នំពេញ។ នាង ធ្វើ ការ នៅ នាយកដ្ឋាន ដេរ ជា ជំនួយ ការ របស់ មេ ដឹក នាំ ក្រុម របស់ នាង ។ នាង មាន អារម្មណ៍ រីករាយ ក្នុង ការ ជួយ អ្នក ដទៃ និង ចែកចាយ សារៈសំខាន់ នៃ ការ ស្តាប់ អ្នក ដទៃ ហើយ មើល ពី របៀប ដែល យើង អាច ជួយ បាន ។ តាម ពាក្យ សម្តី របស់ នាង ៖

«ខ្ញុំ តែង តែ ព្យាយាម ជួយ ប្អូន ស្រី របស់ ខ្ញុំ។ អំឡុង ពេល ចាក់ សោ នាង មិន អាច ទៅ សិក្សា បាន ទេ ដូច្នេះ នាង ត្រូវ តែ សិក្សា តាម អ៊ិនធើរណែត ។ ប៉ុន្តែ នាង មិន មាន ទូរស័ព្ទ ឆ្លាត ទេ ។ នាង ក៏ ត្រូវ បង់ ថ្លៃ ថ្នាក់ តាម អ៊ិនធើរណែត ផង ដែរ ដូច្នេះ ខ្ញុំ សូម ជួយ នាង ក្នុង ការ រក ប្រាក់ សម្រាប់ សម្ភារ ដូច ជា សៀវភៅ សំលៀកបំពាក់ និង សម្ភារ សាលា ។ ចាប់ តាំង ពី ការ ចាក់ សោ នាង បាន កំពុង សិក្សា ជា រៀង រាល់ ថ្ងៃ ។

ចំពោះ ខ្ញុំ ខ្ញុំ សប្បាយ ចិត្ត ពេល ខ្ញុំ អាច ជួយ អ្នក ដែល ខ្វះ ខាត ។ ដូច្នេះ អ្នក ទទួល ក៏ សប្បាយ ចិត្ត ដែរ ហើយ អ្នក ផ្តល់ ក៏ សប្បាយ ចិត្ត ដែរ។ យើង គួរ តែ ផ្ដល់ ពេល យើង មាន អ្វី ដែល គេ ត្រូវការ»។

ការបង្រៀនគ្រួសារ

Srey Leak ជា កម្មករ រោងចក្រ នៅ រាជធានី ភ្នំពេញ ធ្វើការ នៅ នាយកដ្ឋាន ដេរ អស់ រយៈពេល ៥ ឆ្នាំ ។ នាង មក ពី Kampong Cham. នាង និយាយ អំពី របៀប ដែល គ្រួសារ របស់ នាង កំពុង គាំទ្រ នាង ដោយ ជួយ កូន ស្រី របស់ នាង ក្នុង ការ អប់រំ របស់ នាង ក្នុង អំឡុង ពេល កូវីដ ។ តាម ពាក្យ សម្តី របស់ នាង ៖

«កូន ស្រី ខ្ញុំ នៅ ក្នុង សាលា បឋម សិក្សា ហើយ គ្មាន ថ្នាក់ អនឡាញ សម្រាប់ សាលា បឋម សិក្សា ទេ។ ដូច្នេះ គ្រូ យក រូបភាព នៃ កិច្ចការ ផ្ទះ ហើយ ផ្ញើ វា ទៅ ជជែក ហើយ បន្ទាប់ មក កូន ស្រី របស់ ខ្ញុំ បាន បញ្ចប់ កិច្ចការ ផ្ទះ ហើយ ផ្ញើ វា ត្រឡប់ ទៅ គ្រូ វិញ ។ បងប្រុសរបស់ខ្ញុំជួយកូនស្រីខ្ញុំឲ្យសិក្សា។ គាត់ ធ្វើ ការ លើ សំណួរ ជាមួយ នាង នៅ ពេល គ្រូ របស់ នាង ផ្ញើ សំណួរ ទាំង នោះ ។ កូនស្រីខ្ញុំតែងតែចង់ទទួលបាន 10/10 ពិន្ទុលើការងារផ្ទះរបស់នាង ហើយនាងតែងតែចង់ឈ្នះ។ នាង ចង់ ទទួល បាន រង្វាន់ សម្រាប់ ពិន្ទុ ល្អ របស់ នាង ហើយ រង្វាន់ ចុង ក្រោយ ដែល នាង បាន ទទួល គឺ កង់ ។ ប៉ុន្តែដោយសារតែ Covid មិនទាន់មានការប្រឡង ឬសញ្ញាបត្រណាមួយឡើយ ដូច្នេះគ្មានហេតុផលណាមួយដើម្បីសុំរង្វាន់នោះទេ។

បងប្រុសនិងកូនស្រីខ្ញុំរស់នៅខេត្តជាមួយឪពុកម្តាយរបស់ខ្ញុំ។ ឥឡូវ នេះ ដែល នាង គ្មាន សាលា គាត់ បង្រៀន នាង ប៉ុន្តែ គាត់ ក៏ កំពុង សិក្សា ផង ដែរ ។ ១៧. លោក មិន បាន ទៅ លេង ភ្នំពេញ យូរ ទេ តែ មិន ចង់ ផ្លាស់ ទី មក ទី នេះ ទេ។ គាត់ នៅ តែ ស្រឡាញ់ ការ រស់ នៅ ផ្ទះ ។ ប្រសិន បើ Covid បាន បញ្ចប់ នៅ ថ្ងៃ ស្អែក ខ្ញុំ គិត ថា ខ្ញុំ នឹង ទៅ សួរ សុខ ទុក្ខ គ្រួសារ ខ្ញុំ ជា មុន សិន។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំ នឹង មិន នាំ កូន ស្រី របស់ ខ្ញុំ ត្រឡប់ មក វិញ ភ្លាម ៗ ទេ ។ វា ល្អ សម្រាប់ នាង នៅ ក្នុង ខេត្ត ដោយ ស្នាក់ នៅ ជាមួយ ម្តាយ ខ្ញុំ និង ជាមួយ បង ប្រុស ខ្ញុំ បង្រៀន នាង"។

ការកសាងក្តីសុបិន្ត

Sovann Saroth ធ្វើការនៅរោងចក្រសម្លៀកបំពាក់មួយកន្លែងក្នុងសង្កាត់ព្រែកលៀក ខណ្ឌព្រែកព្នៅ។ នាង មក ពី ខេត្ត ស្វាយរៀង ។ នាង ចែកចាយ សារៈសំខាន់ នៃ ការ ខិតខំ ធ្វើ ការ និង ការ លើក ទឹក ចិត្ត ដល់ អ្នក ដែល នៅ ជុំវិញ អ្នក ដើម្បី សម្រេច បាន នូវ សុបិន របស់ អ្នក ។ តាម ពាក្យ សម្តី របស់ នាង ៖

«ខ្ញុំ សង់ ផ្ទះ ខ្ញុំ នៅ ខេត្ត នេះ បន្ទាប់ ពី បាន សន្សំ ទុក អស់ ជា ច្រើន ឆ្នាំ មក ហើយ។ ម្តាយ របស់ ខ្ញុំ បាន ប្រាប់ ខ្ញុំ ថា នាង បាន ពិនិត្យ មើល ជាមួយ អ្នក ប្រាប់ សំណាង ហើយ យើង អាច ធ្វើ ពិធី ជប់លៀង ផ្ទះ មួយ នៅ ថ្ងៃ អាទិត្យ ទី 18 ខែ កក្កដា ដូច្នេះ ខ្ញុំ បាន សម្រាក មួយ ថ្ងៃ ដើម្បី ទៅ ផ្ទះ ។ នេះ ជា ផ្ទះ ដំបូង របស់ ខ្ញុំ ដែល ជា ម្ចាស់ ។ ឥឡូវនេះខ្ញុំជួលផ្ទះនៅទីនេះនៅភ្នំពេញ។

នេះ ជា សុបិន របស់ ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំ ពិត ជា ចង់ បាន ផ្ទះ របស់ ខ្ញុំ ផ្ទាល់ ។ ខ្ញុំ ពិត ជា ចង់ បាន វា ដូច្នេះ ខ្ញុំ អាច ធ្វើ ឲ្យ សុបិន របស់ ខ្ញុំ ក្លាយ ជា ការ ពិត ។ ឪពុក ម្តាយ ខ្ញុំ មាន មោទនភាព ចំពោះ យើង ព្រោះ ឥឡូវ នេះ កូន ស្រី របស់ គេ អាច មាន ផ្ទះ របស់ ខ្លួន បាន»។

នៅ ក្នុង គ្រួសារ របស់ យើង បងប្អូន និង ម្តាយ របស់ ខ្ញុំ សូម លើក ទឹក ចិត្ត ខ្ញុំ ឲ្យ ខិតខំ ធ្វើ ការ ។ គេ ប្រាប់ ខ្ញុំ កុំ ឲ្យ សោកសៅ គ្រាន់ តែ បន្ត ទៅ មុខ។ អ្នក ត្រូវ តែ ខិតខំ – គ្មាន នរណា ជួយ អ្នក ក្រៅ ពី ខ្លួន អ្នក ឡើយ ។ អ្នក ត្រូវ តែ បន្ត ។ ខ្ញុំ មាន អារម្មណ៍ លួង លោម ចិត្ត បន្ទាប់ ពី បាន ឮ ការ លើក ទឹក ចិត្ត របស់ ពួកគេ ។ ពួកគេ ជួយ រុញ ខ្ញុំ ។ ទោះ បី ជា មាន កូវីដ ក៏ មិន អាក្រក់ ដែរ ព្រោះ ខ្ញុំ មាន មនុស្ស ជា ច្រើន នៅ ជុំវិញ ខ្លួន ដែល លើក ទឹក ចិត្ត ខ្ញុំ។ ពេល ខ្លះ គេ ហៅ ខ្ញុំ ហើយ សួរ ខ្ញុំ ពី របៀប ដែល ខ្ញុំ កំពុង ធ្វើ។ តើ មាន ករណី ច្រើន ពេក ឬ ទេ ? តើ ស្ថានភាព នៅ ទីនេះ មាន ស្ថានភាព យ៉ាង ដូចម្ដេច ? ខ្ញុំ ថា វា មិន អី ទេ ម៉ាក់ ព្រោះ យើង ទាំង អស់ គ្នា កំពុង ការពារ គ្នា ទៅ វិញ ទៅ មក។ រោង ចក្រ ជួយ យើង ការពារ ខ្លួន យើង ហើយ យើង ក៏ ការពារ ខ្លួន ឯង ផង ដែរ»។