មនុស្ស ជាង 600 លាន នាក់ នៅ ទូទាំង ពិភព លោក មាន ពិការ ភាព ខាង រាង កាយ ស្ទង់ បញ្ញា ឬ ផ្លូវ ចិត្ត នៃ ទម្រង់ មួយ ឬ ផ្សេង ទៀត ។ ដោយឡែក ដោយសារ តែ ប្រជាជន មាន វ័យ ចាស់ ភាគរយ នៃ មនុស្ស ពិការ ក្នុង ចំណោម ប្រជាជន ពិភពលោក នឹង កើនឡើង ក្នុង រយៈពេល ប៉ុន្មាន ឆ្នាំ ខាង មុខ នេះ ។ សង្គម ត្រូវ ទទួល ស្គាល់ ពី តម្រូវ ការ នៃ ការ កែ លម្អ លក្ខខណ្ឌ រស់ នៅ និង ការ ចូល រួម របស់ មនុស្ស ពិការ ដើម្បី បរិស្ថាន កាន់ តែ ប្រសើរ និង រួម បញ្ចូល គ្នា កាន់ តែ ច្រើន ។
មនុស្ស ពិការ ប្រឈម មុខ នឹង ការ លំបាក កាន់ តែ ខ្លាំង ជាង ចំនួន ប្រជា ជន ជា មធ្យម ដោយសារ តែ ឧបសគ្គ ក្នុង ការ ចូល ដំណើរ ការ សេវា ដែល មនុស្ស ជា ច្រើន នឹង ចាត់ ទុក ជា រឿង ធម្មតា ។ មនុស្ស ពិការ ជា ញឹកញាប់ មិន មាន លទ្ធភាព ទទួល បាន ការ អប់រំ ត្រឹមត្រូវ ការ ថែទាំ សុខភាព និង សកម្មភាព សេដ្ឋកិច្ច នោះ ទេ គឺ ការ ខ្វះ លទ្ធភាព ក្នុង ការ ដឹក ជញ្ជូន អគារ ការ អប់រំ និង ការងារ ជា គំរូ មួយ ចំនួន ដែល រារាំង ដល់ មនុស្ស ពិការ ក្នុង ជីវភាព រស់នៅ ជា រៀង រាល់ ថ្ងៃ។
ពាក់ព័ន្ធនឹងការផ្តល់ឱកាសដល់បុគ្គលដែលមានពិការភាពក្នុងការបំពេញការងារ រាជរដ្ឋាភិបាល វិស័យសាធារណៈ និងឯកជន ក៏ដូចជាសង្គមស៊ីវិល ត្រូវធានាឱ្យបាននូវបញ្ហាផ្លូវច្បាប់ និងសង្គមផ្សេងៗ ក្នុងការជួលមនុស្សដែលមានពិការភាព ត្រូវដកចេញ។ មនុស្ស ពិការ មាន សិទ្ធិ ធ្វើ ការ រស់ នៅ ដោយ ឯករាជ្យ និង ទទួល បាន ឱកាស នៃ ការ អភិវឌ្ឍ ផ្ទាល់ ខ្លួន។ ដោយ មិន រាប់ បញ្ចូល មនុស្ស ពិការ ពី ពិភព ការងារ មាន ការ ចំណាយ សម្រាប់ សង្គម ហើយ សក្តានុពល ដែល មាន ផល ប្រយោជន៍ របស់ មនុស្ស ពិការ ជា ញឹកញាប់ ត្រូវ បាន គេ មិន អើពើ។ ILO បាន ប៉ាន់ ស្មាន ថា ការ ដក ហូត នេះ អាច ធ្វើ ឲ្យ ប្រទេស មាន តម្លៃ ចន្លោះ ពី មួយ ទៅ ប្រាំ ពីរ ភាគ រយ នៃ ផលិត ផល ក្នុង ស្រុក សរុប របស់ ខ្លួន ។
នៅ ប្រទេស ឥណ្ឌូនេស៊ី រដ្ឋាភិបាល បាន ផ្តល់ សច្ចាប័ន លើ អនុ សញ្ញា អង្គ ការ សហ ប្រជា ជាតិ ស្តី ពី សិទ្ធិ មនុស្ស ពិការ ( UNCRPD ) នៅ ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2011 ។ ការ រើសអើង ចំពោះ ជន ពិការ ត្រូវ បាន ហាម ឃាត់ ដោយ ច្បាប់ ជា ច្រើន ។ មានច្បាប់សំខាន់ៗចំនួនពីរពាក់ព័ន្ធនឹងបុគ្គលដែលមានពិការភាពនៅឥណ្ឌូនេស៊ី៖ ច្បាប់នៃសាធារណរដ្ឋឥណ្ឌូនេស៊ី លេខ៤/១៩៩៧ ពាក់ព័ន្ធនឹងបុគ្គលដែលមានពិការភាព និងការអនុវត្តបទបញ្ញត្តិ បទបញ្ជារបស់រដ្ឋាភិបាល លេខ ៤៣/១៩៩៨ (ស្តីពីកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីលើកកម្ពស់សុខុមាលភាពសង្គមរបស់បុគ្គលដែលមានពិការភាព)។ ទោះ ជា យ៉ាង ណា ក៏ ដោយ ច្បាប់ ជា ច្រើន ក្នុង ចំណោម ច្បាប់ ទាំង នេះ នៅ តែ មាន មូលដ្ឋាន លើ អង្គ ការ សប្បុរស ធម៌ ដូច្នេះ មិន អនុវត្ត ទាំង ស្រុង តាម UNCRPD ទេ ។ លើស ពី នេះ ទៀត មិន មាន ទិន្នន័យ រួម គ្នា និង ត្រឹម ត្រូវ ស្តី ពី ស្ថាន ភាព ជន ពិការ នៅ ក្នុង ប្រទេស ឥណ្ឌូនេស៊ី ទេ ។ វិធី សាស្ត្រ ស្រាវជ្រាវ និង លក្ខណៈ វិនិច្ឆ័យ ផ្សេង គ្នា ត្រូវ បាន ប្រើ ដែល នាំ ឲ្យ មាន លទ្ធ ផល ខុស គ្នា យ៉ាង ទូលំទូលាយ ។
គោល បំណង នៃ គោល ការណ៍ ណែ នាំ ទាំង នេះ គឺ ដើម្បី ផ្តល់ នូវ ការ ណែ នាំ និង ការ ណែ នាំ ជាក់ ស្តែង ដល់ និយោជក អំពី បញ្ហា ពិការ ភាព គ្រប់ គ្រង នៅ កន្លែង ធ្វើ ការ ។